Światowy Dzień Chorego
Już po raz dwudziesty piąty, 11 lutego w liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes wierni Kościoła katolickiego obchodzić będą Światowy Dzień Chorego. Dzień ten został ustanowiony 13 maja 1992 roku przez Jana Pawła II, w 11. rocznicę zamachu na Jego życie oraz w 75. rocznicę Objawień Fatimskich. W tym roku pod hasłem „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.” Ustanowienie tego dnia przez Ojca Świętego Jana Pawła II stało się wezwaniem do całego Kościoła powszechnego, aby poświęcić jeden dzień w roku na modlitwę, refleksję i dostrzeżenie miejsca tych, którzy cierpią na duszy i na ciele, a także podziękować Chrystusowi za tę Jego pełną miłości pamięć o wszystkich chorych.
„Cierpienie nie jest karą za grzechy ani nie jest odpowiedzią Boga na zło człowieka. Można je zrozumieć tylko i wyłącznie w świetle Bożej miłości, która jest ostatecznym sensem wszystkiego, co na tym świecie istnieje” – powiedział Jan Paweł II.
Nieraz choroba cielesna jest potrzebna dla dobra naszych dusz. Pan Bóg widzi naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Dlatego czasami obdarza nas chorobą ciała, żebyśmy mogli się uświęcić i ostatecznie zbawić. Kościół towarzyszy ludziom chorym w sposób szczególny, zgodnie z poleceniem Jezusa zapisanym w zakończeniu Ewangelii świętego Marka: „Na chorych ręce kłaść będą i Ci odzyskają zdrowie”. Do umocnienia w chorobie mamy specjalny dar – Sakrament Chorych. Olej służący do namaszczenia, jako materia sakramentu, jest znakiem dobroci Boga, która dotyka chorego. Jest on symbolicznym lekiem, który ma umocnić i pocieszyć chorego oraz niezależnie od choroby kierować jego myślami ku ostatecznemu uzdrowieniu, ku zmartwychwstaniu.
