ŻYCIE KONSEKROWANE SKARBEM KOŚCIOŁA
2 lutego obchodzimy Święto Ofiarowania Pańskiego. Wspominamy wówczas wydarzenie ofiarowania przez Maryję i Józefa ich pierworodnego syna – Jezusa w świątyni Jerozolimskiej. W ten dzień obchodzimy także Dzień Życia Konsekrowanego. Ustanawiając go, Jan Paweł II zwrócił uwagę na to, że ofiarowanie Syna Bożego, którego symbolem jest przyniesienie Go do świątyni, jest wzorem dla wszystkich, którzy poświęcają swe życie Bogu. Dar powołania jest tajemnicą Boga, tajemnicą Jego miłości. Każdego kapłana i siostrę zakonną Pan Bóg powołał dlatego, że tak chciał. Ten dzień jest wspaniałą okazją do powrotu pamięcią do momentu składania ślubów. Na pewno każdy kapłan czy siostra zakonna dobrze pamiętają ten piękny i wyjątkowy dzień w swoim życiu. Osoby konsekrowane, idąc za przykładem Maryi i Józefa, pokazują że wszystkie momenty życia znaczone są śladami obecności Boga. Bóg pragnie być obecny w każdej chwili naszej codzienności, aby już tu na ziemi otworzyć nam bramy nieba.
Świątynia to centrum życia osób konsekrowanych. Przychodząc każdego dnia do świątyni, by trwać na modlitwie jak Anna i Symeon, przypominają nam oni, że modlitwa i adoracja zawsze przynoszą owoce, nawet gdyby trzeba było czekać na nie całe życie. Modlitwa i codzienna Eucharystia jest źródłem ich sił duchowych i zapewnia skuteczność w podejmowanej przez nich posłudze apostolskiej. Droga życia kapłańskiego i zakonnego nie jest jednak łatwa, jak czasami myślą współcześni nieznający tego wyjątkowego powołania.
Nowe powołania są zawsze świadectwem żywej wiary i gorącej modlitwy oraz owocem życia prawdziwie chrześcijańskiego w rodzinach, parafiach i we wszystkich wspólnotach. Niech Ci którzy otrzymali dar naśladowania Boskiego Syna przez swą konsekrację, świadczą o Nim swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz z wszystkimi innymi braćmi i siostrami ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu (por. VC 112).
Módlmy się, aby Najświętsza Maryja Panna – Mistrzyni życia duchowego wspierała i towarzyszyła Wam na drodze owocnej realizacji powołania zakonnego i kapłańskiego. Niech Jej orędownictwo wyjednuje odwagę i światło Bożej mądrości wskazujące zawsze właściwy kierunek podjętej drogi. Niech dar waszego powołania będzie przeżywany zawsze w duchu ewangelicznej radości i entuzjazmu, który będzie w stanie pozytywnie zarażać innych. Prośmy także w intencji nowych wiernych powołań do życia kapłańskiego i konsekrowanego, by nie zabrakło na świecie zwiastunów Bożej miłości. Nie bójcie się zaufać Chrystusowi, otwórzcie drzwi Waszych serc. Miejcie odwagę pokonać dzisiejszą mentalność, w której życie bez Boga staje się coraz częściej normą postępowania. Droga wiary nie jest łatwa, potrzeba czasem wysiłku, rezygnacji może i doświadczenia, ale na tej drodze nie jesteście nigdy sami. Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało (Mt 9,37).
